خیرین گمنام
خیرین گمنام
محمد رحیم متقی ایروانی (۱۲۹۹ – بهمن ۱۳۸۴) کارآفرین و سرمایه دار ایرانی، و بنیانگذار کفش ملی بود.
به گزارش روابط عمومی پویش همچو فرزندم به نقل از کانال “یاری رسانان سبز”او گروه صنعتی ملی را که در اسفند ۱۳۳۰ بنا نهاده بود، با تقریباً ۱۰ هزار کارمند و کارگر و تولید ۲۵،۰۹۸،۰۰۰ جفت کفش در سال ۱۳۵۶، به یکی از موفقترین گروههای صنعتی ایران در قرن بیستم تبدیل کرد. زمینه تاریخی این موفقیت با رویگردانی استراتژیک از دولت فرمایی اقتصاد ملی و بازرگانی خارجی در سالهای باثبات پس از جنگ جهانی دوم فراهم آمد ایروانی، طی سال های 1335 تا 1357 بیش از 50 شرکت تاسیس کرد و برای کارگرانش خانه های سازمانی ساخت و سرویس رایگان ایاب و ذهاب در نظر گرفت.
القصه کسب و کار او توسعه پیدا کرد و در سال 1357 شرکت کفش محمد تقی ایروانی، با وقوع انقلاب مصادره شد و به دلایل ضعف مدیریت و واگذار نکردن آن به بخش خصوصی 4 ملیارد و هشتصد ملیون تومان آن زمان ضرر داد.
ایروانی پس از انقلاب به آمریکا رفت و کودکان تحت نظرش،که آن زمان 14 تا 16 ساله شده بودند را هم، با هزینه ی خود به خارج از کشور برد و در آنجا کارخانه ی چرمسازی بوستون را تاسیس کرد و باز هم کفش تولید کرد! سر انجام در 12 بهمن ماه سال 1384 بعد از یک روز کامل کاری در غربت از دنیا رَفت.
او در سال ۱۳۲۴ در رشته حقوق قضایی از دانشگاه تهرانفارغ التحصیل شده بود. آنچه را که ایروانی در شرایط مناسب تاریخی با حقوقدانی، نیازشناسی و بازارشناسی ساخته بود پس از انقلاب ایران (۱۳۵۷) مصادره و به تملک دولت درآمد.
او پس از کشته شدن برادرش محمدرضا، در ۶ مرداد ۱۳۵۹ با شعار “به گذشته فکر نکنید فقط به آینده بیندیشید” با همسرش زینت، از آلمان به کانادا و سپس به آمریکا رفت.
اینبار بر اساس آنچه سی سال پیشتر در مهرآباد تهران و اسماعیل آباد کرج ساخته بود از سال ۱۹۸۱ در حوالی شهر آتلانتا در ایالت جورجیا “پارک صنعتی کامن ولث” و صنایع جورجیا و کارخانجات کفش اوکاباشی را با مشارکت شرکتهای ایتالیایی و ژاپنی که در ایران با او همکاری داشتند بنیان نهاد.
ایروانی پس از انقلاب و مصادره شرکت کفش ملّی ابتدا کارخانه کفش و چرمسازی را در بوستون آمریکا تاسیس کرد و سپس در قاهره کارخانه کفش استاندارد را تاسیس کرد.
رحیم ایروانی سرانجام در ۱۲ بهمن ۸۴ بعد از یک روز کامل کاری درگذشت.
رحیم ایروانی در سال ۱۳۴۳ شرکتی به نام شرکت کانون مشاوره اقتصادی را به منظور تربیت و پرورش ۲۲ کودک دو ماهه تا ۲ساله تاسیس کرد تا در آینده این کودکان از مدیران بنگاه های صنعتی او بشنود. قرار بر این شد قسمت عمده بودجه کانون به مصارف تحصیلی این اطفال برسد و لوازم خوارک پوشاک و وسایل زندگی ساده و کم خرج باشد. همچنین هیچ کدام از این اطفال نیز پس از رسیدن به سن ۱۸ سالگی هیچ تعهدی نسبت به کانون ندارند و مختارند که هرجور که خواستند در اجتماع زندگی کنند. فقط انتظار موسسه این است که نسبت به تحصیل جدی باشند و تمسک به دین اسلام و حسن اخلاق را پیشه خود سازند. با وقوع انقلاب اسلامی ایروانی این کودکان را که آن زمان ۱۴ تا ۱۶ ساله بودند با خود به خارج از کشور برد.