22اکتبر2019برابر با30مهر 1398
ااححتترراامم ببگگذذااررییم
به گزارش روابط عمومی پویش همچو فرزندم به نقل از کانال “روز نوشت های احسان محمدی”
ااممررووزز ررووزز للککننتت ززبباان اسستت.ببهه آآننههاا ااححتترراامم ببگگذذااررییم.
احسان محمدی می گوید:
امروز روز جهانی لکنت زبان است. موقع حرف زدن با کسانی که دچار این مشکل گفتاری هستند اندکی صبوری به خرج بدهیم.
سعی نکنیم واژه ای که می خواهند بگویند را ما بگوییم، با آرامش صبر کنیم تا آنها خودشان واژه را بیان کنند.
در مورد لکنت زبان شان با آنها شوخی نکنیم. در رخ دادن این اتفاق آنها تقصیری ندارند.
برخی از افراد وقتی یک واژه را نمی توانند بیان کنند دچار استرس می شوند، آنها را تحت فشار نگذاریم و اجازه بدهیم احساس آرامش کنند.
هرگز لکنت زبان دیگران را اسباب شوخی و خنده نکنیم. در این دنیای مضحک بهانه های دیگری برای خندیدن پیدا کنیم!
با کسی که دچار لکنت زبان است آرام و شمرده حرف بزنیم. تند حرف زدن ما باعث می شود او هم احساس کند باید با شتاب حرف بزند به همین دلیل خطاهایش بیشتر می شود. همه عادل فردوسی پور نیستند و تند حرف زدن هم امتیاز نیست.
کودکانی که دچار لکنت زبان هستند را تشویق کنیم در میان جمع حرف بزنند.
اگر کودکی لکنت زبان دارد، او را سرزنش نکنیم بلکه تلاش کنیم با کمک گفتار درمانی راحت تر حرف بزند.
وقتی کسی که دچار لکنت است حرف می زند با مهربانی به او نگاه کنیم و تماس چشمی برقرار کنیم و نشان دهیم مشتاقانه و با صبوری حرف هایش را می
شنویم.
برای آنها دلسوزی نکنیم یا به صورت اغراق شده ای نسبت به آنها مهربان نشویم. فقط شرایط شان را درک کنیم و برای حرف زدن به آنها اعتماد به نفس بدهیم.
برای اینکه انسان بهتری باشیم لازم نیست حتماً مدرسه بسازیم، با انگشت کوچک مان سوراخ یک سد را ببندیم، همه قرآن یا شاهنامه را حفظ کنیم یا سوپرمن باشیم، گاهی کافی است با کسی که دچار یک مشکل مادرزادی است با احترام و همدلی برخورد کنیم. همین!
